geplaatst opmaart 11, 2020 Posted By: Martin van Hees Categories: Broche

Sieraad verloren? Gevonden verloren.nl biedt hulp

Een gouden broche in Burgh Haamstede

Een gouden broche in Burgh Haamstede
Op dinsdag 10 maart ontvangen we een email maar daarin het verhaal van Rineke over een verloren broche.

Gisteren heb ik een paar briefjes bij AH en Spar opgehangen met de vraag of iemand mijn GOUDEN BROCHE (erfstuk) in de vorm van het slot van bloedkoralen ketting heeft gevonden.
Bij Spar werd ik door een verkoper aangesproken die me opmerkzaam maakte op jullie.
Tijdens mijn rondje over: Duinhoevepad – strand – Verklikkerpad – Meidoornweg – Badweg – Kloosterweg en Maireweg ben ik bovenstaande broche verloren.
Hij is van mijn oma (die altijd in klederdracht liep) geweest.
Dit gebeurde op 8 maart jl.
Hopelijk gaan we hem terugvinden,

Ze is dit gouden sieraad verloren zondag 8 maart tijdens een wandeling.
Tot zover nog niets aan de hand, behalve dan dat het natuurlijk heel verdrietig is omdat het een erfstuk van haar oma betreft.
Echter, de e-mail deed al vermoeden dat het geen eenvoudige opdracht zou worden.
Er werd een heel parcours omschreven van locaties en plekken waar zij geweest was.
Onduidelijk was de exacte plek waar het sieraad was verloren.

Uithoren en filteren lijkt soms wel detective werk

Stephan nam contact op met de gedupeerde om te inventariseren hoe groot de succeskans zou zijn als we zouden helpen.
Er zaten namelijk ook stukken verharde weg in de looproute.
Was er al in de omgeving rondgevraagd of iemand de broche had gevonden?
Ze had al briefjes opgehangen bij de lokale supermarkt en de receptie van een vakantiepark verwees haar door naar ons.
Eén ding was duidelijk, het zou een behoorlijke wandeling worden.
Strand, duinen, verharde wegen enz. Totale lengte hemelsbreed ca. 8-10km.
Ondanks de moeilijke omstandigheden besloten een team te formeren om op pad te gaan.
Het zou droog blijven, ondanks een windkracht “storm” aan de kust.
Uiteindelijk Patrick bereid gevonden om met Stephan samen rond 18:00 uur af te reizen naar Burgh-Haamstede.

Het duo werd netjes opgewacht. En na een korte introductie gelijk maar de spullen in de aanslag en op pad gegaan.
Hoofdlampen mee, detectors, warme kleding aan en wandelschoenen aan, vooral wandelschoenen.
Er zouden wat kilometers worden geslecht.
En het duingebied kenmerkte zich ook door heuvels, zandverstuivingen, hellingen van 25%. Na de eerste 3 km lopen ze zich vast op het stuk pad dat eindigt in het duingebied.
Hier liep de eigenaresse overdag langs het helmgras naar beneden het strand op.
Het pad was weg, door regen eerder op de dag en daarvoor lag overal water op het pad, waarmee het net leek alsof ze in een mui terecht kwamen.

Zij hadden ook onvoldoende zicht om goed te zien waar ze waren.
Om veiligheidsredenen zijn zij hier gestopt en teruggelopen.

Dus in plaats van verder lopen volgens de route liepen ze dezelfde weg terug.
Een beetje teleurgesteld.
Dat komt natuurlijk ook door de gedrevenheid van de beide heren.

Eerst koffie en verandering van aanpak

Ze gaan met Rineke mee voor een kop koffie.
De situatie evalueren.
Ze konden niet verder, en nu?
Hardop denkend kwamen zij erop uit dat de grootste kans om de broche terug te vinden was bij de strandopgang aan de andere zijde van haar looproute.
Hier had ze behoorlijk geklommen en geklauterd.
Daar was ze zeker haar sieraad kwijtgeraakt.
Het kon niet anders, maar waar was die strandopgang?
Halverwege de looproute waar ze dus vanaf de ene kant niet konden komen.
Vanaf de andere kant was het ook nog een heel stuk lopen.
Beide heren wilden niet opgeven, dus hup in de auto een stuk gereden naar een ander wandelpad.
Verharde weg, totdat zij bij het strand aankomen via de andere kant.
Weer ruim 3 km gelopen.
Het leek wel de avondvierdaagse.
Af en toe een liedje gezongen, maar vooral bikkelen, doorgaan.
Heel strandopgang afgelopen met de detectors.
Wel een paar signalen maar niet de juiste.
Een Juliana duppie en cent worden gevonden.
“Alsjeblieft. Alvast een klein aandenken” en Rineke stopt het weg als souvenirs.
Het strand in vier banen heen en weer belopen.
Langs de duinwand waar het sieraad moest liggen.
Het kon niet anders.
De kou slaat toe.
Vermoeidheid.
Ze waren het erover eens, zij moesten stoppen.
Niet gelukt, ze zijn nog goed gemutst, maar tegelijk ook steekt het chagrijn de kop op…het was hen niet gelukt.
Teruglopen, naar de auto en “huiswaarts”.
Onderweg in de auto vertelt Rineke nog dat ze zondagavond om 21:00 uur er pas achter kwam dat ze de broche kwijt was, terwijl ze al om 17:00 uur terug was van haar wandeling.
Wat was er in die 4 uur tijd gebeurd? Was er al goed gezocht in het huisje? Onder het bankstel?

Ligt de broche dan toch in het huisje?

Kortom: hup, de volgende actie.
Het huisje wordt binnenste buiten gekeerd.
Helaas, ook hier geen broche.
Ze moeten hun verlies op dat moment echt nemen.
Met tegenzin, het is niet gelukt.
Teveel onzekerheden, er werd aan een fietspad gewerkt.
Hebben die gemeentewerkers misschien de broche gevonden?
De verharde wegen….fietsers? Wandelaars? Vragen, mogelijke scenario’s.
Ze gaan uit elkaar met de toezegging dat “Ze er nog niet klaar mee zijn”.

in de nacht nog even wat energie op doen en dan maar slapen.

Digitaal speuren heeft vaak toch zin

De volgende ochtend, het eerste contact met Martin.
Hij had op de verloren voorwerpen-site van de overheid een nieuwe melding gezien dat er in Burgh-Haamstede een sieraad gevonden was.
Het zou toch niet??! Stephan legt via, via contact met de vindster.
Het gesprek was verkennend, Stephan gaf aan dat het waarschijnlijk een broche was die de vindster nu in haar bezit had.
Ze ontkende niet, maar bevestigde het ook nog niet.
En terecht!!! Je wilt zeker weten dat de rechtmatige eigenaar zich meldt en niet zomaar iemand.
Afgesproken werd dat Rineke zelf contact zou opnemen met de vindster.
Zij kon omschrijven hoe “haar sieraad” eruitziet.
En dan volgen de verlossende woorden; de broche is gevonden!!!
De Whatsapp gaat op tilt. Iedereen schiet van zijn stoel.
De stemming op afstand, de euforie, was voelbaar en onvoorstelbaar.
Hoe een zoektocht dan op deze manier via digitaal speurwerk toch nog een succes voor Gevonden-verloren oplevert.
Maar zeker ook weer iemand gelukkig heeft gemaakt.
De kilometers lopen nemen we dan graag voor lief. En eerlijk=eerlijk, werken aan je conditie is nooit een overbodig iets.

Een dank voor de eerlijke vinder die het heeft gemeld zoals het hoort!

Helaas was de registratie nog niet online op het moment van zoeken.
Maar gelukkig was deze wel op tijd om vandaag iemand dolgelukkig te maken.