geplaatst opaugustus 3, 2020 Posted By: Martin van Hees Categories: dierbare ring

Emotioneler kan het niet worden

Emotioneler kan het niet worden, een gelukkig man.
Verslag van vrijwilliger Constant

Gisteren kwam er een oproep binnen voor een zegelring verloren met zwemmen.
Ik had wel zin , Martin vroeg wel of ik er zin in had een dag na de uitvaart van mijn vader.
Mooi iets om de aandacht ook te verzetten dus een afspraak gemaakt met Yves , de eigenaar van de ring.
Ter plaatse , Scheveningen strand om 21.00 bleek toch wel moeilijk waar het ongeveer moest zijn gebeurd.
Het ging om een gouden zegelring, een zwarte steen met het familiewapen erin .
Een redelijk stuk afgelopen in banen maar niet te vinden.
Eigenaar uiteindelijk naar huis, wel afgesproken dat ik nog even in het donker zou zoeken en evt de dag erop met de excalibur een stuk in de zee zou gaan.
Nog een stuk gelopen en net even mijn zoekmaat die ook ff ging zoeken gesproken toen ik wilde stoppen.

Toch werd ik naar een stukje verderop getrokken , was drooggevallen en daar kwam mijn zoekmaat ook heen.
Nog even paar minuten gepraat en toen wilde ik weglopen om te gaan.
Ik maakte een zwaai en voor mijn voeten een piep , waaruit van ongeveer 15 cm diepte de zegelring vandaan kwam.

Toeval bestaat niet

Toeval , ik weet het niet maar gezien de dag en het gebeuren draag ik deze ring op aan mijn vader.
Daarom ook gemaild dat ik niet eens de benzine rekende , dit is voor mij een speciaal iets.

Ik heb net de ring teruggebracht bij Yves.
Zijn moeder en hij waren ontroerd nadat ik had uitgelegd hoe en waarom , met mijn vader en dat ik daarom de ring aan hem opdroeg.
Nu blijkt dat Yves onlangs zijn vader is verloren en dat zijn moeder heeft gebeden voor een goede afloop.
Ik heb een mooie kaart gekregen met een klein gebaar, maar een mooi verhaal er in geschreven dat dit je altijd bij blijft.

Mijn vader vond dit mooi wat ik altijd deed, las graag de stukjes en wilde altijd wel de ringen zien.
Nu een dag na zijn uitvaart komt er zo’n opdracht waarbij het stemmetje “zei daar nog even heen.”
En bij de laatste zwaai , in het pikkedonker in niemandsland komt dan de ring eruit.
Dit was ons moment.