Hoe tranen van verdriet tranen van geluk worden

Hoe tranen van verdriet tranen van geluk worden!
Het verslag van Anita de vrijwilligster die deze opdracht haar mannetje stond!

De ring was bijzonder.
De trouwringen van mijn overleden ouders waren omgesmolten tot 1 ring.
Mijn moeder was een zogenaamde Rooie (sociaaldemocratische) en mijn vader een Blauwe (liberaraal en conservatief).
En die gekleurde  steen in de ring ben ik.
Ik ben Paars!”

Tijdens het tuinieren had mevrouw, te samen met een hoop bladeren, de ring in de sloot gegooid!
Een sloot waarin zij 30 jaar lang bladeren en ander tuinafval had gegooid, wellicht niet zoals het hoort maar wel zoals het is gebeurd.

Met wat tips and tricks van Martin ging ik op pad.
Zoeken in sloten had mij tot dusver geen windeieren gelegd.
En mocht het niet lukken had ik een stok achter de deur en zouden Martin en Martijn vrijdag nog  verder zoeken, in duikpak.
Ik moest er dus voor zorgen de “crimescene” niet te zeer te betreden  (lees waden).

Soms is het dieper dan het lijkt!

De sloot lag ruim een halve meter dieper dan de tuin en aangezien ik ook geen 18 meer ben moest ik mijzelf borgen met een lang touw.
Op 1 vaste plek in het water bleef ik staan en vanuit daar kon ik armlengte om mijn heen zoeken.
Ik kan je zeggen, het was best lastig scheppen als je met je voet niet meer bij de waadschap kan komen.
Maar na een kleine 2 uur zoeken en héél veel mislukte scheppogingen zag ik hem erin liggen!
Kippevel!

Mevrouw was ongelofelijk blij en dankbaar!
Ze had 1.5 dag gehuild om het verlies van de ring en hoe mooi was het dat, 1 dag na allerzielen, de ring was gevonden.

Echt geweldig als je dit kunt doen voor iemand!

Bedankje voor terugvinden ring van beide ouders door Anita:

Hier het verslag van Irma de pechvogel

Sinds mijn moeder 5 jaar geleden is overleden, droeg ik, als oudste dochter, dag en nacht de trouwringen van mijn geliefde ouders.
Ik heb er een prachtige ring van laten maken, een heel dierbare herinnering aan hen.
Maar…wat een drama: toen ik vorige week in onze grote tuin aan het bladharken was, en een gedeelte van het vele blad met de hark in het water zwiepte, was ik ineens mijn ring kwijt.
Erg dom van me: de ring zat een beetje los, door het frisse weer, ik had geen handschoenen aan dus ik had de ring natuurlijk af moeten doen, daar had ik niet aan gedacht.
De tranen sprongen in mijn ogen, ik werd erg overstuur en verdrietig door dit gebeuren.
Toen ik dit verlies met mijn zussen en broers deelde, vertelde mijn jongste zus dat ze op internet wat had gelezen over de Stichting gevonden-verloren.
Wat een geluk, mijn man en ik hadden er nog nooit van gehoord!
Onmiddellijk nadat ik mijn verlies had aangemeld, nam Martin van de stichting contact met me op, en dat maakte dat ik er al positiever mee kon omgaan.
En nu kwam gisteren, nog eerder dan verwacht, vrijwilligster Anita om te helpen,  zoeken.
Wat waren wij daar blij mee, al was het natuurlijk heel erg spannend.
Ongelofelijk, na ruim anderhalf uur heeft zij mijn ring toch Inderdaad teruggevonden in het water.
Wat een Godsgeschenk, ik was heel ontroerd en blij.
Met diepe dankbaarheid zal dit gebeuren in mijn geheugen blijven.
Wat een fantastisch vrijwilligers team is uw Stichting gevonden-verloren!
Uiteraard zullen we zoveel mogelijk mensen hiervan op de hoogte stellen.
Irma

Help ons mee en deel onze berichten!
Volg ons op Youtube, Instagram en Facebook

“onze passie uw geluk”