Een duik met emotie.
Een telefoon verloren in de Diepenring van de stad Groningen.
Aangezien wij eigenlijk emotionele en dierbare zaken zoeken zat aan deze telefoon een triest verhaal.
Dit werd een duik met emotie.
Ik heb telefonisch contact opgenomen met de aanvrager (moeder van de 18 jarige jongen) en ik krijg het verhaal te horen.
Tijdens het uitgaan is haar zoon in het water gevallen en direct afgezonken naar de bodem van het Schuitendiep.
Twee vriendinnen die bij hem waren hebben direct geroepen om hulp.
Eén van de vriendinnen was zelf ook het water in gesprongen maar kon hem niet vinden.
Voorbijgangers bedachten zich niet en zijn het slachtoffer achterna gesprongen om hem te redden.
Op het droge kwam er geen reactie en is hij direct gereanimeerd.
Professionele hulpverlening hebben hem naar het ziekenhuis gebracht waar hij een aantal dagen aan de longmachine en nierdialyse
op de IC heeft gelegen.
Tijdens dit incident is de telefoon van het slachtoffer achtergebleven in de Diepenring.
De familie voelde zicht machteloos en willen graag iets doen.
Alle spullen die hij bij zich had wilden ze graag terug.
Het was namelijk nog de vraag of hij het zou redden.
Een buurman van de familie weet het bestaan van onze stichting en heeft aangegeven dat wij iets kunnen betekenen om de telefoon
het daglicht te laten zien en een stukje te kunnen afsluiten bij de familie.
De moeilijke zoektocht.
Bepakt en bezakt gaan we naar de Diepenring.
Voor mij is dit niet meer zomaar even een telefoon terugvinden.
Met een beetje spanning in de buik ga ik te water en reikt mijn kantwacht Gerben mijn apparatuur aan.
Met de detector aangezet begin ik de zoektocht.
Onbegonnen werk in de Diepenring, hij blijft maar signalen afgeven.
De detector weer aan Gerben teruggegeven en met de pinpointer verder gaan zoeken.
Ook deze blijft de hele tijd signalen afgeven.
Toch doorgezet en stukje bij stukje de bodem afgezocht met nul aan zicht.
Ineens voel ik ik iets wat een telefoon moet zijn.
Lamp erbij en aan het rijbewijs kan ik zien dat dit de juiste telefoon is.
Ik ben terug naar de oppervlakte gegaan en met een lach en een brok in de keel laat ik de telefoon zien aan de familie.
Voor mij was dit een opdracht die hoe dan ook succesvol moest zijn.
Dit is puur om de familie en de vriendinnen van het slachtoffer te kunnen helpen bij het verwerken van dit tragisch incident.
Een fijn en verheugend bericht.
Op dit moment gaat het naar omstandigheden goed met het slachtoffer en is hij buiten levensgevaar.
De moeder heeft mij een foto gestuurd van hem met zijn telefoon.
Fijn is om te zien dat hij zijn duim omhoog heeft en een lach op zijn gezicht.
Hier doen wij het als stichting voor!!
Help ons mee en deel onze berichten!
Via deze link heeft u alle social media kanalen in 1x bij de hand:
Volg ons op Youtube, Instagram en Facebook
“Onze passie, uw geluk”