geplaatst opoktober 27, 2018 Posted By: Martin van Hees Categories: emotionele zoektocht, trouwring

Danny flikt het gewoon nog een keer, ring teruggevonden in België

Danny flikt het gewoon nog een keer, ring teruggevonden in België
Woensdagavond 24 oktober 2018, op Facebook verschijnt een oproep van een mevrouw.
Of ze van iemand een metaaldetector zou kunnen lenen, verder geen info.
Had blijkbaar een bevriend zoeker gereageerd met de vraag wat de bedoeling was.

Er bleek een ring verloren, bij het opruimen van bladeren in de tuin.

Mijn collega zoeker Gunther bood aan om er eens naar te gaan zoeken met zijn metaaldetector.
Echter had hij pas zaterdag tijd.
Het was voor hem ook niet ver rijden.
Zogezegd zo gedaan, Gunther op zoek, na een uurtje zoeken had hij helaas nog geen succes.

Hij nam zijn telefoon en schakelde de hulp in van Geert, een teamlid van gevonden verloren.
Ook geert kreeg niet de juiste signalen.

Het ging ook wel om een zeer fijn ringetje, niet de makkelijkste opdrachten.
Geert en Gunther belden mij op (Danny), of ik ook even wilde langskomen.

Danny de auto in richting betreffende tuin.
Voor mij wel 40 minuutjes rijden, maar alles voor deze prachtige hobby.
Ik ging daar eenmaal aangekomen ook aan de slag, relatief kleine tuin, en na een uur ook nog geen succes.
Geert moest weg voor andere verplichtingen, Gunther even later ook.

Ik had nog wat uurtjes tijd en besloot om door te gaan, mevrouw bleef beweren dat ie er moest liggen.
Na 2 uur zoeken op het gazon ben ik deze gaan uitsluiten, hier lag de ring NIET.

Ik ging op zoek naar andere mogelijkheden, Pinpointen in de kliko leverde naast hondenpoep niks op.

In de bloembakken niks, niet tussen opgestapelde tuinstoelen, niks.

Toen zag ik de machine staan

Er stond in de hoek van een terras een verticuteer apparaat vol bladeren.
Dat ding moest ondersteboven gekieperd worden.
Dit deed ik, en de ring sprong omhoog van tussen de bladeren.
Ik schoof hem stilletjes aan mijn pink, zo klein was ie, en stapte op mevrouw af, die tevergeefs starend op de grond door de tuin wandelde.
Dat moment dat ze die ring zag was onbeschrijflijk.
Met tranen in haar ogen omhelsde ze mij en kuste me op de wang.
Kijk, daar doen we ’t voor.

Bleek achteraf wel een heftig verhaal aan vast te hangen waar haar moeder mee te maken had, vandaar de tranen van geluk bij het weerzien van de ring.
Eind goed al goed.
Mevrouw dolblij, Danny ook dolblij.