We zijn onderweg

Martin had ondertussen aangegeven dat de tweede opdracht niets werd, omdat de mensen niet meer reageerden.
Aangekomen op Texel eerst lief afgezet op haar mountainbike trail en zelf naar het Landal park slufterdal gereden.
Bij de receptie aangegeven dat we er waren om een verloren trouwring te zoeken en informatie ingewonnen.
We mochten de auto op het park parkeren, dus we stonden dicht bij de uitgang die we moesten hebben.
Nog even contact gehad en afgestemd dat alles klopte en we gingen op weg naar het strand.
Dwars door de duinen, heuvel op heuvel af er leek geen eind aan te komen.
Na een dik kwartier lopen, eindelijk de zee.
Daar meteen begonnen met zoeken.
Niet veel later las ik de apps van Martin en bleek dat we niet goed zaten.
Bij nader inzien was er toch een andere route genomen.
Shit, waren we net eindelijk aan zoeken toegekomen, zaten we verkeerd.
We moesten terug naar de auto en naar het parkeerterrein van de vuurtoren.
Hele eind weer teruggelopen, het leek wel de avondvierdaagse.
Wij naar de vuurtoren, auto geparkeerd en daar gaan zoeken.

Giga groot strand met best ook veel mensen.
Daar gezocht, maar ik voelde dat we naar de Noordkaap moesten.
Na het eten van een paar broodjes hebben we besloten naar de Noordkaap te gaan en daar verder te zoeken.
Mede door de immense hoeveelheid strand moesten we keuzes maken.
Bij de Noordkaap staan strandhuisjes die te huur zijn.
Eigenlijk meer omkleedruimtes, zo klein zijn ze.
Ik besloot om voor deze huisjes te gaan zoeken.
Ik had al redelijk “bij gevonden” en had al 6.50 euro gevonden.
Een jongen, die in een zelf gegraven kuil lag, voor 1 van de strandhuisjes gaf aan dat er niets meer te vinden viel op die plek.
Hij had met iemand anders er al gezocht.
Die had ook een metaaldetector. “Goh”, zeg ik, “je zou graag het geld dat ik al gevonden heb als zakgeld willen hebben”.

Ik bleef even met zijn ouders staan praten en bekende eigenlijk op zoek te zijn naar een gouden trouwring die op Texel verloren was.
En dat ik tot een groep vrijwilligers behoor van gevonden-verloren en dat wij anderen helpen met onze hobby.
We waren het erover eens dat, met zoveel strand als mogelijke verliesplek, het erg onwaarschijnlijk was dat die zou worden gevonden.
Ja, misschien 20 jaar later, maar niet zo snel.
Drie meter later kon ik ze zeggen “Ik heb hem!!”

Ze werden helemaal gek en geloofden mij niet. “Je hebt je eigen ring in je hand om ons te foppen” zei de vrouw.
“Echt niet” zei ik, “ik zal je mijn app laten zien, daar staat het”
Ze konden hun ogen niet geloven, daar stond het, zwart op wit; het was de ring die werd gezocht!
We raakten er niet over uit gepraat, hoe was dat nu mogelijk.
Snel gebeld dat de ring terecht was.
Ook daar ongeloof. “Dat meen je niet” maar later “Kippenvel op mijn armen”.
Wat voelt het gaaf als je iemand op deze manier kan helpen!
Dat is met geen pen te beschrijven.
Inleven in hoe mensen op het strand lopen, maar toch puur geluk dat de ring is gevonden.
Maandag is de overdracht, ik verheug mij op de gelukkige gezichten als ik de ring terug kan geven.

Een welverdiend biertje.